உமா மகேஸ்வரியின் “வெறும்பொழுது”
கவித்துவ கணங்களுக்கு குறைவில்லாத மாறாத தினங்களின் கொழுத்த பகல்கள்ரெ.பாண்டியன் / ஆகஸ்ட் 06
உமாவின் கவிதை செய்யும் செயல்பாட்டை பிம்பப்படுத்தும் இரு இடங்களைச் சொல்லலாம் :
ஒற்றைத்துளி (ப.12)
...
வறண்ட காலத்தையோ,
கொட்டுகிற மழையையோ,
அது பிம்பப்படுத்துவதில்லை.
இருந்தால் உலர்ந்துவிடும்;
விழுந்தால் சிதறிவிடும்.
ஏதோ ஒரு பறவை (ப.14)
கையிலோ குப்பைக் கனக்கும்;
கதவு திறந்த வீட்டில் காரியங்களிருக்கும்;
ஓசையற்றுக் குப்பை சரித்தாலும்
உலுக்கிப் பறக்கும் அது ;
ஒரு முறையேனும் குரலைக் காட்டாமல் –
வண்ண அம்பு போல்
உமா இருந்த இடத்தில் இருந்து கொண்டே இருக்கிறார். அவரைக் கடந்து மாறாத தினங்களின் கொழுத்த பகல்கள்
நகர்ந்து கொண்டேயிருக்கின்றன. அவற்றின் ஒவ்வொரு சலனம் குறித்தும் பல வரிகள் எழுதப்படுகின்றன. அவற்றில்
சில கவிதைகள் ஆகின்றன. சில ஆவதில்லை.
உதாரணமாக:
“ஒளி” (ப.10) அழகிய ஒரு கவிதை மிகச் சாதாரணமாக இப்படி முடிகிறது:
இருந்தும் உன்னை ஏற்றுவேன்
எப்படியாவது
என் குட்டிச் சுடரே!
உன் விழிமூடலில்
ஓய்ந்து மடியக்கூடும்
என் வாழ்வின் கரைகள்.
ஒரு கடைசி அரை வரி “ ஒரு வாழ்வைத் ” தாங்காது.
இதற்கு மாற்றாக : “சன்னல் விளிம்பிலாடும்” (ப.12)
மழையின் குட்டிதானே.
அது அழியப்போகிறது அல்லது
மழைக்குள் பொழியப்போகிறது
என நிச்சயித்தபடி
மழையற்ற வீட்டுக்குள்
தலை நுழைக்க வேண்டியிருக்கிறது
மறுபடி
இரண்டு கவிதைகளும் அவநம்பிக்கையைச் சொல்பவைதான். ஆனால், இரண்டாவது கவிதையில் மழைப்பற்றிய ஒரு
சுதந்திரமான, உற்சாகமான அனுபவத்திற்குப்பிறகு ஒரு இறுக்கமான கூட்டுக்குள் நுழையவேண்டியிருக்கிறது. “ஓய்ந்து
மடியக்கூடும் என் வாழ்வின் கரைகள்” என்கிற நீ-ண்-ட வாழ்க்கை பரப்பு ட்ரமடிசெ செய்யாத அனுபவத்தின்
முரணை, “மழையற்ற வீட்டுக்குள் தலை நுழைக்க வேண்டியிருக்கிறது மறுபடி “ என்கிற அனுபவத்தின் அடுத்த காலடி
செய்துவிடுகிறது.
“சிலந்தி” (ப.29) யில்:
எதுவும் செய்யக்
கூடுவதில்லை என்னால்
என்னுள் இருக்கும்
இந்தச் சிலந்தியை
இந்த வரிக்குப்பிறகு வாசகனுக்கு யோசிக்க ஒன்றுமில்லை.
“அவளும் நானும்” (ப.24) வில் :
நாளையும் அவள் நகர்வாள்
இப்படியே
புரியாத குற்றக் குமிழொன்றை
என்மீது நட்டுவிட்டு
அந்த புரியாத குற்றக் குமிழ் என்ன என்கிற கேள்வியோடு “உள்ளீடற்ற என் சோகங்கள்” என்கிற வரியும்
சேரும்போது, நமக்கேற்பட்ட ஒரு பழைய அனுபவம் அதிர்வடைந்து, புதிய அர்த்தம் ஊற்றெடுக்கும்.
“கவிதை“ (ப.30) கவிதைக்கான சாத்தியபாடுகள் கொண்ட காட்சிகளை வரிசையாக பட்டியலிட்டுவிட்டு
“எந்தக் கவிதையோ எழுதப்படவில்லை இன்னும்” என்று முடிகிறது.
கிட்டத்தட்ட இதே போன்ற பட்டியலைச் சொல்லிவிட்டு, இந்திரஜித் இவ்வாறு முடித்திருப்பார் :
“ இவர்களில் யாருக்காக கிழக்கு வெடித்து, கதிர் வழிகிறது ?”
இந்த வரி எழுதக் காத்திருப்பவனுக்கு தனி ஆசனம் வழங்குவதில்லை.
உமாவின் கலை
அன்றாட வாழ்வில் அவரது வாழ்நிலையின் குறுகிய எல்லைகள் எழுப்பும் விரக்தியும் ஏமாற்றமுமே அவரது பெரும்பாலான
கவிதைகளின் பாடுபொருளாக இருப்பதை முன்னுரையில் உமாவும் குறிப்பிடுகிறார். அவரது நிலையில் இருக்கும்
லட்சக்கணக்கான பெண்கள், உமாவைப் போல அல்லாது, தங்களுக்கு “பழக்கமாகிப்போன” வாழ்வின் பழக்கத்தின்
களிம்பை அகற்றிவிட்டு, அவர்களது வாழ்நிலையின் மர்மத்தை விளங்கிக் கொள்ள முனைவதில்லை.
மாறாத தினங்களின் கொழுத்த பகல்களின் நகர்வின் ஊடே, உயிரோட்டமிக்க வரிகள் உமாவிடம் சதா
பிரவகித்த வண்ணம் இருக்கின்றன. ஆனால், பெரும்பாலான கவிதைகள் ஆரம்ப வரிகளிலும் விவரிப்பிலுமே
கவித்துவத்தின் உயிரைக் கொண்டிருக்கின்றன. முத்தாய்ப்பு வரிகள் பெரும்பாலும் கீழிறங்கி விடுகின்றன.
“மரம்”(ப.32) –ல்
“ஒருமுறை கவனி அந்த மரத்தை
அது வெறும் மரமல்ல
என்பதையறியவாவது “
போன்ற பலவீனமான முடிவு வரிகள் அந்த கவிதையின் சாத்தியபாடுகளுக்கு போதிய நியாயம் செய்பவை ஆகாது.
இதற்கு மாறாக,
அடுத்தமுறை எனை நீ
அழுத்தும் இரவுகளில்
வெளியிலசையும் தென்னையை
வெறிப்பதையாவது
விசாரி ஏன் என்று எப்போதாவது
என்பது தன்னோடு ஏதாவது ஒரு காரணத்தை முன்னிட்டாவது பேசவோ , தன்னை ரசிக்கவோ இயலாத ஒருவன், அவன்
தன்மீது கவனம் குவிக்கும் ஒரே ஒரு சந்தர்ப்பத்தில், தனது கவனத்தை சிதறவிடுவதாவது அவனது கவனத்தில் வருமா
என்பது அவளின் எதிர்பார்ப்பின் கடைசி தேசல்.
தன்மீது அன்பு செலுத்தாத துணையைப்பற்றி நிறைய எழுதியபின்னரும்,
வெட்டிவிட நினைத்தாயெனில்
வீழ்ந்துவிடக்கூடும் நான் நிரந்திரமாய்.
நிழலாய் உடன் வரவே விருப்பம்
நீயே மிதித்து நடந்தாலும். (ப.58)
என்றுதான் முடிக்கிறார். இதைப்போலவே “”எடுப்பாரற்ற தொலைபேசியோலி” யும்.
தொட்டி மண்ணிற்குள்
இட்ட விதையின் மௌனம்
கூடவருகிறது என்னோடு.
...
என்னுடன்
தன் வீர்யத்தால்
என் பசுமை தழைக்கட்டுமென்று
அவரது வாழ்வின் ஏமாற்றங்களுக்கு, அவரைச் சுற்றியுள்ள கவித்துவ கணங்கள் தான் அவரை ஆசுவாசப்
படுத்திக்கொண்டிருக்கின்றன. இருப்பினும் இதுவே இவரது இறுதி இலக்கு அல்ல; அவரது வாழ்க்கைத் துணையின் பாராமுகம்
ஒரு நாள் கனிவாய் திரும்பிப்பார்க்கப்போகும் அந்த தருணம்தான் அவருக்கு எல்லாம் :
கதவு திறந்ததும்-
காத்துச் சலித்த
மூர்க்கக் காதலோடு
முகத்தில் மோதும்
காற்று
கத்தரிக்கவே முடியாது (ப.92)
கூடக்கூடவே வரும் - என்
கற்பனைக் காதலனின் காலடிகளை.
...
தாலிக் கொடியைப் புறந்தள்ளி அவன்
தருகிற முத்தங்களை ரசிப்பதில்
எனக்கில்லை எந்தக் குற்ற உணர்வும்.
என்று முடிக்கிறார். இந்த முடிவுவரிகள் வரை எந்த உறுத்துதலும் இல்லாமல் கவிதையை வாசித்தவர்கள் கடைசி
வரியைப் படித்ததும் மன அழுத்தத்துக்கு ஆளாகி, கூக்குரலிடத் தொடங்குவதை சர்வ சாதாரணமாக கேட்க முடிகிறது.
தாலிக்கொடியை பற்றிய இந்த வரிகள் எப்பொழுதும் அதை அணிந்துகொண்டிருப்பவளை முன்னிட்டே வாசிக்கப்படுவதன்
இரட்டைநிலையே இந்த சர்ச்சைகளின் ஆதாரம். தாலிக்கொடியை அணிவித்தவனது அணிவிப்பதற்கு முன்பும் (ஆதி
ரகசிய காதலன்) / அணிவித்தபின்புமான(கணவன்) மாற்றங்களை இந்த கவிதை பேசுவதாக வாசிக்க இடமுண்டு.
தாலியை அணிவித்தவிட்ட உரிமையே எல்லா ஆதிக்க மனோபாவங்களுக்குமான ஆதாரமாக இருப்பதால்,
“தாலிக்கொடியை புறந்தள்ளு” தல் மாற்றத்திற்கான முதல் போராட்டமாகிறது.
“தாயின்மை” (ப.141) யில்:
தீக் கம்பியென இறங்கும்
அவளது ரகசியக் கண்ணீர்
அறுக்கிறது என்னை.
தடைகளற்று வீடெங்கும் பரவும்
தாய்மைகளில் கரைவுறாது
விறைத்துக் குத்திட்டு
ஓங்கி வளர்கிறது
அவளது தாயின்மை.
என்கிற வரிகள் அனாதையாக வளரும் குழந்தையைக் காணநேரும் மனவலியினைச் சொல்பவை.
“படையல்” (ப.142) லில் :
மாலையிட முனையும்
அம்மாவைத் தடுத்து,
திருப்பி வைக்கிறேன் உன் நிழற்படத்தை
அது நீயில்லையென்று
மரணம் பற்றிய சோகம் இன்னும் முற்றாக விலகாத சூழலில் அது ஒரு சடங்காக அனுசரிக்கப்படும் அபத்தத்தைச்
சொல்கிறது.
சாயல்கள்
“வன்மம்” (ப.33) “இடமும் இருப்பும்” காலத்து மனுஷ்யப்புத்திரன் கவிதை. (மனுஷ்யபுத்திரன் “நீராலானது” க்கு
நகர்ந்துவிட்டிருக்கிறார்.)
“வெறும்பொழுது “(ப.26) வில் இடம்பெறும் பட்டியல் செய்திகளும்
இவையன்றி
காரணமற்ற உற்சாகத்தோடு
கருஞ்சாம்பல் அணிலொன்று
களித்துத் திரியும் தனித்து
என்கிற முடிவு வரியும் கலாப்ரியாவின் சொல்முறையை ஞாபகப்படுத்துபவை.
தேவதேவனின் கவிதையை மிக ஒத்த கவிதை:
மழையின்
உடைந்த துயரம்போல தோன்றும்
சிறு தேக்கங்களில் இசை நெளிகிறது
கீழே இறங்கி
ஓடிப்பார்க்கும்முன்
நீரைவிட்டுவிட்டு
நின்றுபோகிறது இசை மட்டும்
தேவதேவனில் ‘இலைகளின் அசைவில் இசை ஓடிப்பார்க்கும்முன் இலைகளை விட்டு நின்றுபோயிருக்கும்’. (இது ஜே
கிருஷ்ணமூர்த்தி சொன்ன வரியென்று தேவதேவன் குறிப்பிட்டிருந்தார்.)
@ @ @